İslam dünyasının ileri gelen şairlerinden biri olan Genceli Nizami, ‘İyilik insan sanatıdır’ diyerek, aslında iyilik yapmanın da bir edebi, bir âdeti, bir sanatının olduğunu bize vurguluyor. İyi bir insan olmak için kimseye kötülüğümüzün dokunmaması ile olmuyor, iyi bir insan olmak için iyilik etmesini de bilmek gerekiyor… Bu kelimeleri, bu yazıyı niye yazıyorum diye soran ve merak eden vardır elbet. Evet, çok büyük bir anlamı var bu satırların, bu yazının. Ben çok fazla uzatmadan konuya gelmek istiyorum… Değerli dostlar, birçok yakın ve uzak dost ve arkadaşımızın bildiği gibi uzun bir zamandır, arkadaşlarla birlikte ihtiyaç sahibi ailelere elimizden geldikçe yardım ediyor, ihtiyaçlarını karşılamaya çalışıyoruz… Bu süreçte değişik olaylarla, değişik dramla hayatlara şahit oldum. Ama dün bana gelen bir mesajla sarsıldım adeta. Gözlerim doldu, çok duygulandım... Mesaj şöyleydi,” Abi hayırlı akşamlar. Bir öğrencinin kırtasiye malzemesini karşılamak istiyorum” Birçok kişi bu gibi mesajı yolluyor ve ihtiyaç sahiplerine ulaşıyor, bundan dolayı ‘bu mesajda ne var’ diye söylenebilirsiniz ve sanki bunu duyuyor gibiyim... Bende ilk etapta sizin gibi düşündüm ama mesaj geçmişine bakınca, sarsıldım âdete… Bu mesajı yazan daha önce anne ve kardeşleriyle yaşayan ve zor durumda olan bir kızımıza aitti… Bir yıl önce falan oluyordu bu aileyi ziyaret etmiş ve destekte bulunmuştuk. O zaman bu kız kardeşimiz, hemşire olduğunu ve atanmayı beklediğini söylemişti. Bende ona şunu söylemiştim, ‘Şimdi bizler sana ve ailene destek oluyoruz ama bana söz ver, atandığın zaman sende ara ara ihtiyaç sahibi ailelerin elinden tutacaksın” “Söz abi, ben atanırsam iyilik yapacağım” demişti bu kalbi temiz kardeşimiz. Sonra eşyaları bırakıp, evden ayrılmış ve açıkçası bu anıyı unutmuştum… Ta, dün bana bu mesajı yazana kadar… Her şey gözlerimde canlandı ve gerçekten uzun yıllardır yaptığımız bu çalışma içinde belki de beni en fazla duygulandıran ve derinden etkileyen hareket oldu. Bu kız kardeşimiz atanmış, ilçe dışında göreve başlamıştı. Bu kardeşimiz artık kendi parasını kazanmaya ve iyilik yapmaya karar vermişti ve buna benim vesile olduğumu düşünmem beni çok ama çok mutlu etti. Ona çok duygulandığımı ve tavrı karşısında ne yapacağımı şaşırdığımı söyledim. Oda, keşke elimden çok fazla gelse ama şimdi gücüm buna yettiğini ve buna devam edeceğini söyledi ve bir çocuğumuzun kırtasiye ihtiyacını karşıladı. Ben bu güzel hareketi, bu duygularıma yazmak istedim ama bilemiyorum ki içimde ki duyguları satırlara dökebildim mi? Nice iyiliklerde ve güzel örneklerde buluşmak dileğiyle…