Bazen soluk alamaz olur insan, koca dünya dar gelir. Sığınacak bir yer ararsın, fırtınada kalmış dalgalarla boğuşan bir gemi gibi… Güvenli limanlar, güvenli kaleler, güvenli dostlar gibi. Ama yalnız kalırsın hep ve zaten yalnızlık insanın kaderinde var. Çünkü insan döğerken de yalnızdır, ölürken de… Kimse kimseyle mezarına girmiyor, en sevdikleriniz, malınız mülkünüz dahi sizi yalnız bırakıyor. Çünkü şu koca dünyada, yedi milyarlık insan nüfussu içinde siz yalnızsınız, yalnız… Bakmayın yalancı gülüşlere, hamasi nutuklara, yanındayım diyen dostlara… Bu dünyada gerçek dostlar bir elin parmağını geçmez ama onlarda hep bir yere kadar, bir yerden sonra onlarda sizi bırakır ve kaderinizle baş başa kalırsınız. Gerçekten, bu gerçeklere varmak için yalnız kalmalı insan, düşünmeli ve tefekkür etmeli… Çünkü bu dünyanın stresi, yalancı mutluluğu bırakmıyor insan düşünsün. Her insan hak ettiğini yaşar ve sonra ölür. Bunun için kırmadan, soğutmadan insanı kendimizden yaşamak gerek ama ona belde bağlamadan… Ama sevmemiz gerek dostlarımızı, sevdiklerimizi, dünyada en büyük sermaye onlardır. Dünya hırsı bazen canavarlaştırıyor insanı, karşımızdakine bağırır, kırar geçeriz. Sahi ne için? Haklı olduğumuza inanırız, ‘haklıyız biz’ deriz, geçip gideriz. Sonra arkanı dönüp gönül huzuruyla gider, ’O bunu hak etti’ deriz O da yalnızdır sizi gibi, dostları sevdikleri varmış gibi. Aslında tüm insanların kaderi aynıdır, bazıları akıllı, bazıları zeki, bazıları saf o kadar. Evet, bu koca kâinatta yalnızız ama yine insanları sevmek, değer vermek gerekmez mi sizce? Bazen bir insan, bir insanı çık yorar, boğazlamak yok etmek istersin ama onun içinde ki ateşi gerçeği fark ettiğinde acırsın, çünkü acizdir kendisi, belki de kabadayı görünen garibanın ta kendisi … En fazla dostlar üzer insanı, değer verdiğin sırt bağladığın insan… Sevemezsin artık o dostunu, bir kere kırdı mı seni Uzaklaşmak istersin, gönlünde açan büyük yaralara inat, gözyaşları içinde boğulur ama ona dönmeyi, dostum demeyi kendine yediremezsin ve uzaklaşırsın… Yalnızlık insanın ta kaderidir… Soluk alamaz olursunuz, dost yarasından ama alışırsınız işte… Hiç yaşadınız mı bilemiyorum, dosttan ayrılmayı, yalnız kalmayı. Ben çok yaşadım, geceniz gündünüz bir olan, sabah uyandığında ne yapıyor diye düşündüğünüz arkadaşınız, canınız, ciğerinizle birden düşman olursunuz… Birbirinizin yanından geçince selam vermiyorsunuz, oysa ne güzel maceralar ne güzel anlar yaşanmıştı ama hepsi kara tahta üzerinde tebeşirle yazılmış bir yazı gibi, bir süngerle silinip yok oluyor… Ortada kapkara bir tahta… İşte hayatta bu… Siz ve kaderiniz… Tüm bunlara inat sevelim insanları, dostlarımızı. Dost bulmak kazanmak öyle kolay değil. Sevgi dolu bir duruşunuz, kalbinizde bir merhamet olsun. Dostlarınıza, sevdiklerinize değer verin, sahip çıkın, onlar yalnız kalmasın. Daha güzel bir dünyada, daha güzel bir şehirde yaşamak dileğiyle… Dostça kalın… Mevlüt Bayraktar