Artık insanları anlamayı denemiyorum, dostluk kurmayı, arkadaş olmayı ve güven içinde yürümeye de niyetim yok. Bulanı bulmuş, darbe yediğimi yemişim ben, bu saatten sonra zor vurulurum. Çünkü 39 yaşın bende bıraktığı deneyimlerle, her tarafım zırh artık. Şu dünyada anladığım bir gerçek şaşırttı beni, herkes ama herkes üstün olmak istiyor, bunu yaparken arkadaşını ezmek, onun omuzlarına basarak gerçekleştirmek istiyor ve öyle bir şey oluyor ki, herkes her şeyi unutuyor. Acıları, ölümleri, kendisine yapılan haksızlıkları unutuyor, bir süre sonra bakıyorsun ki kanka olmuş, caddede yürüyorlar. Her şey olmuş ikiyüzlü, insan acı çektiğini söyleyemiyor, acının yolları bazen tatlı bazen gerçek dolu, çünkü acı zamanında maskeler düşüyor, dostluklar anlaşılıyor. Bir dağın yamacında durmuş gibi seyrediyorsun aşağıda oyun oynayan çocuklar misali. Bende ki acı yalnızca beni acıtıyor, kimseye sıçramadan, kimseye yapışmadan yalnızca bana dokunuyor. Belki içimi kemiriyor, kalbimden parçalar alarak beni bitiriyor ama olsun içimde ki acı, benim acım… Bazen korkunç duyguları nakş ediyorum, korkunç düşünceler beliriyor… Ya 39 yıl boyunca inandığım her şey bir yalansa, düşlediğim gerçekler bir hayalse, ya ben yoksam, ya yaşadığım hayat bir hayal veya rüyaysa… Kendimi yapayalnız his ediyorum, karmaşık duygular içindeyim ve ne insanlar beni anlıyor, ne ben insanları… Aşk… Bazı insanlar aşkı anladığını zan eder, aşık olduğunu, sevdiğini sanır ama ne zamana kadar? Ben duygularımda karmaşığım, sevginin nemi bile kutsalken, her kavuşmaya aşk demek ne kadar ahmaklıktır öyle… Belki yaşamıyorsun ama inandığın bir değer için, çırpınıyorsun buda güzel… Karmaşık duygular bende belirliyor ve ben durmadan uzaklaşıyorum… Artık insanları anlamayı, onlarla dost olmayı denemiyorum. Aslında sorun ben değilim, insanlarda değil… Sorun içimizde büyüttüğümüz ve putlaştırdığımız gerçeklerimiz… İnsanın suskunluğu ve gerçekleri eleştirmekten korkması, bu içimizde ki putu yüzyıllardır büyüttü ve yenilmez hale getirdi. Dedem inandı, babam inandı, ben inandım. Eğer avazım çıktığı kadar bağırmaz ve içimi kemiren putu isyan etmezsem, çocuklarım, torunlarımda inanacak… Yer yerinden sarsılsın artık ve kaybolduğum rüyadan uyanmak istiyorum. Mevlüt Bayraktar