Bir zamanlar Siverek’te sinemalar, yaz akşamlarının kalbinde, gölgeliklerin ve mavi çarşafların altında, kahkahalar eşliğinde yaşardı. Kanlıkuyu Meydanı’nda Ordu Sineması, Halk Sineması ve Şeref Sineması, şehrin sosyal ve kültürel yaşamının önemli merkezlerindendi.

Durumu iyi olanlar mevsimlik locaları kiralarken, akşam namazından sonra at arabaları üzerinde afişler taşıyan çığırtkanlar filmleri duyururdu. Seyirciler, terbiye içinde film izler, tahta zeminli bölümlerde minderlere oturur ve kimi zaman gülerek, kimi zaman gözyaşıyla filmi takip ederdi. Sinemalar, aynı zamanda külahlı çekirdek, gazoz ve ayran satanların da geçim kaynağıydı.

Ordu Sineması’nın sahibi Ahmet Koyuncu, elektrik kesildiğinde veya seyirciler sessiz olmadığında kendine has yöntemleriyle salonu yönetirdi. Küçük anekdotlar, örneğin yüksek topuklu ayakkabılarla gelen bayanlara uyarılar veya acıklı filmlerdeki kahkaha ve gözyaşı anları, Siverek’in esprili ve samimi kültürünü yansıtırdı.

Yazlık sinemalar, kışın Şeytan Külçesi ve eski adliye yolu gibi farklı mekânlara taşınırdı. Ancak 1970’lerden itibaren, gençleri değerlerinden koparma ve uygunsuz film furyası nedeniyle sinemalar yozlaştı ve aileler salonlardan uzaklaştı. 1980’lerden sonra ise Siverek’in bir zamanlar neşeyle dolan bu kültürel merkezleri tamamen kapandı.